Op zoek naar de kiwi

Waar je ook komt in Nieuw-Zeeland: óveral zijn kiwi's te zien. Als naamgever van restaurants en hotels (favoriet: The Flying Kiwi), toeristensouvenir en logo.

Hoog tijd dus om ze in het wild te bewonderen. Want die drie kiwi's die ik in het Wildlife Centre in Franz Josef zag, tellen natuurlijk maar half mee.

De beste kans om ze te zien, is op een eiland. Stewart Island in dit geval.
Na de ergste boottocht ooit, kan het avontuur beginnen. Zodra het donker is, zouden kiwi's te spotten zijn bij het dichtstbijzijnde rugbyveld. Bewapend met een zaklamp (met doorzichtig rood plastic eroverheen, dat zien ze namelijk niet) trekken we, Albert, Caroline en ik, naar het rugbyveld.
Eindresultaat: een drassig veld en géén kiwi's. Zelfs geen kiwi-geritsel in de struiken.

's Ochtends de volgende kans. Nu naar weer een ander, nog kleiner, eiland. Geen indringers van andere continenten (ratten of katten) en hopelijk dus heel veel kiwi's.
Eindresultaat: heel veel weka's (een soort kiwi light), papegaaien, parkieten én een superzeldzame fjordlandkuifpinguïn. Maar helaas, geen kiwi's.

Maar ik ben hier nog een nacht. Om elf uur 's avonds waag ik mijn allerlaatste poging. Maar helaas, op het rugbyveld, in het bos en op het strand geen enkel kiwi-spoor. Teleurgesteld keren we terug en doen we voor de vorm nog een klein rondje op het rugbyveld.
En dan! Opeens schiet er iets op nog geen paar meter afstand van ons voorbij. Zou het een kiwi zijn? Hij stopt en ja hoor, dat is 'm: het nationale symbool van Nieuw-Zeeland. Adem- en bewegingloos kijken we minutenlang hoe het vogeltje met z'n snavel de grond afspeurt. Na een tijdje sprint ie er vandoor en zijn we 'm voorgoed kwijt. Maar we zijn een superervaring rijker!