Op bezoek bij Ome Ho

Eén dag voordat ik van Cambodja naar Vietnam ging, maakte verschillende medereizigers (bedankt nog...) me wijs dat je ab-so-luut een uitreisticket voor Vietnam nodig hebt. En dus boekte ik in allerijl een vliegticket naar Hong Kong. Onnodig, bleek later.

Dankzij dat ticket dacht ik veel te weinig tijd te hebben om Vietnam goed te kunnen bezichtigen. Maar verschillende dagtours, snelle maar ongemakkelijke slaapbussen en twee lokale vluchten maakten het mogelijk om binnen tweeëneenhalve week de hoogtepunten van Vietnam te zien.

Wat dat precies inhoudt? Boottochtjes maken in de Mekongdelta, een AK47 leegschieten bij Vietcong-tunnels, door de duinen rennen in Mui Né, mountainbiken door het Alpenlandschap van Da Lat, een pak op maat laten maken in lampionnenstad Hoi An, dwars door rijstvelden wandelen in Sapa en kayakken in Halong Bay.

En dat bijna overal onder het toeziend oog van Ho Chi Minh. Of voor de Vietnamezen die hem mogen: Ome Ho. Deze Vader des Vaderlands, die meer weg heeft van een oude kungfumeester uit Amerikaanse B-films, kijkt je overal lachend toe.
En waarom ook niet? Zijn communistische troepen zijn immers de grote overwinnaars van de Vietnamoorlog. En dat willen ze hier maar wat graag weten ook. In ieder museum gaan ze er prat op dat ze de 'Amerikaanse imperialisten' en hun Zuid-Vietnamese 'marionetten' hebben verslagen.
Maar uiteindelijk is het straatbeeld in 'communistisch' Vietnam niet heel anders dan in het Westen. Want naast de wapperende vlaggen met hamers en sikkels fonkelen de felle neonborden van überkapitalistische bedrijven als McDonald's, Starbucks en Burger King.
Ome Ho zou zich omdraaien in zijn graf. Maar kan dat niet omdat ie naar goed communistisch gebruik ligt opgebaard in zijn eigen mausoleum in Hanoi.